Op 25 september 2010 tijdens de tweede editie van Salon blanc is het werk ‘Doors’ van Marie Julia Bollansée in premiere gegaan.

“Naakt is zo oud als de kunstgeschiedenis. Steeds hebben kunstenaars op een eigentijdse manier naar menselijkheid gekeken. Ik wil verder gaan, dieper, naakter. Het naakt van esthetiek loskoppelen en het essentiële tonen. In mijn perceptie heeft naakt zijn trouwens meer te maken met gevoeligheid dan met de afwezigheid van kleren.
Ik heb 7 mensen gefilmd. De camera tast hun huid af, héél close, héél dichtbij en indringend. Poriën openen en sluiten, haartjes trillen voelbaar, de ademhaling vibreert onder het oppervlak, de hartslag klopt in de aders. De huid wordt uitvergroot zodat een fragiele en levende zone vol lijnen en sporen en krassen zichtbaar wordt.

De beelden worden vergezeld door een vrouwenstem, die a capella een oud Italiaans lied vertolkt: Francesco Cavalli’s Delizie Contente (ik ben moe van het verlangen, van het voelen). Het lied wordt gezongen, meestal geneuried zonder woorden, in verschillende gemoedstoestanden. Misschien is deze stem wel het meest naakte in dit werk.

In deze installatie toon ik de huid als de sensor, de transitzone voor de werkelijkheden die ons omringen, het meest gevoelige waarnemingsorgaan. Afhankelijk van haar doorlaatbaarheid opent of vergrendelt ze de deuren van de perceptie.”

video-installation / concept, camera, montage, Marie Julia Bollansée ©2010 / with Anaïs Bollansée, Erna De Schutter, Jim Bollansée, Marie Storms, Melanie Storms, Peter Willaeys, Riet Storms / Dwaro De Bruyne sings Delizie Contente, Francesco Cavalli /  sound-engineering Jef & Florian Dierickx / 7 video projections / soundscape / thanx: Vidi Square

Water

Tijdens de tweede editie van Salon blanc stelde Marie Julia Bollansée de video presentatie ‘Doors’ voor. Naast deze primeur kon je op de trap van het huis ook naar een totaal nieuw werk kijken: ‘Water’. De kunstenaar geeft op een heel poëtische manier  aandacht aan de twee kuiltjes aan het sleutelbeen. Ze leunt tegen een witte wand en laat het zilver gekleurd water dat in die kuiltjes ligt als tranen langs haar huid naar beneden vloeien. De zwaartekracht en een aantal bewegingen met de schouders, zorgen er immers voor dat de gevulde vijvertjes leeg lopen en sensueel verdwijnen.

Terwijl een lichaam uit zoveel % uit water bestaat, draagt ze hier in die kommetjes als het ware ‘ander water’, niet-lichaams-eigen vloeistof. Terwijl de ene toeschouwer denkt aan het giftige kwik, denkt een ander aan trieste tranen. Beide zijn het vloeistoffen waar we als mens graag ‘van af’ willen. Toch blijft de kunstenaar rustig tegen de muur staan. Ze houdt het hoofd lichtjes naar boven en is in het reine met de samensmelting van ‘het eigene’ en ‘het andere’, het lichamelijke en het geestelijke, de inspiratie en het mysterie. Wijwatervatjes.

Doors

the human skin
is the boundary
between reality and experience

it is the zone
where reality passes
to be lived

freedom of mind exists
by the grace
of the sensitive skin
it can keep reality out
or let it enter the human system
it filters
what comes in and what goes out

a thin skin
is a guarantee for humanity
life flows in and out
it hurts and bleeds
it protects and saves

the skin
opens or locks
the doors of perception

Deuren

de menselijke huid
is het grensgebied
tussen de werkelijkheid en de beleving

ze is de zone
waar de werkelijkheid passeert
om geleefd te worden

vrijheid van geest kan bestaan
bij de gratie
van de gevoelige huid
ze sluit de werkelijkheid buiten
of laat haar binnen in het menselijke systeem
ze filtert
wat binnenkomt en wat buitengaat

een dunne huid
waarborgt de menselijkheid
het leven vloeit in en uit
ze doet pijn en bloedt
ze beschermt en redt

de huid
opent of vergrendelt
de deuren van perceptie

NEWS

Tussen 10 en 14 juli 2012 heeft Salon blanc deelgenomen aan een initiatief van het gelijkaardige Duitse S T O R E voor de tentoonstelling ‘Video Violence. optional commemoration and the future’ in Kunsthaus Dresden, met de presentatie van ‘Water’ van Marie Julia Bollansée.

With a focus on moving images, S T O R E invited a wide selection of contemporary international artists. Created was a situation that drives analogies to artist’s blogs of this generation, filled with overlappping blogged and reflagged images. The result of the endeavor is at times hostile and violent on the surface but often poetic in detail and intellectual in focus. Different works thereby exist simultaneously – fragile or demanding, abstract or hyper real – all on one wall. Another, yet underrated, reference would be the almost classical petersburghian or russian hanging of old master’s paintings in traditional exhibitions and museums. Heart and brain of the installation will be the work of video and computer art pioneer Jozef Robakowski. Bring hours to spend!