Karen Vermeren laat zich graag inspireren door de manier waarop fysieke veranderingen in haar omgeving zich voordoen onder invloed van de tijd. Hierbij hanteert ze het geologische landschap als basis, in de eerste plaats vanuit haar fascinatie voor de kracht van platentektoniek. In de aardkorst verschuiven tektonische platen slechts enkele centimeters per jaar, en bewegen daarbij op twee manieren: ze duwen en ze trekken. Hierdoor ontstaan bergen, maar ook vulkanen. Deze kennis is wetenschappelijk en empirisch bepaald, wat de basis vormt voor een haast poëtische herkenbaarheid en tegelijk ook de stap naar een metaforische benadering mogelijk maakt. Ook de maatschappij duwt en trekt, beweegt en verandert. Deze constante omwentelingen zijn vaak nauwelijks zichtbaar, maar laten zich wel duidelijk voelen. Fragment uit tekst van Melanie Deboutte (2014)

Voor deze editie van Salon blanc is Karen Vermeren vertrokken van de Noord Atlantische Breuk, de grenslijn die ontstaat door het uit elkaar drijven van de Euraziatische Plaat en de Noord-Amerikaanse Plaat en aan de oorsprong ligt van één van de langste bergketens in de wereld. IJsland is één van de weinige plaatsen waar die breuk boven zeeniveau uitstijgt. Karen Vermeren verbleef er in de zomer van 2014 voor een maand in een residentie.

De gemiddelde spreidingsafstand op deze North Atlantic Ridge is 2,5 cm per jaar. Het gebied is dus continu in proces en geeft vorm aan een nieuw landschap, een niemandsland. Het werd de aanleiding voor een reeks tekeningen die elkaar in lange slierten opvolgen. Verschillende kleurtemperaturen en lichtgradaties wisselen elkaar af, krastechnieken en oliepastel geven vorm aan het tussengebied. Bij de reeks Þingvellir (een gebied in IJsland op de breuklijn North Atlantic Ridge) ontstaan als het ware nieuwe stukken land bij het wegtrekken van het ingedroogde papier in de natte acrylverf.

Karen Vermeren heeft een verbinding gemaakt met de architectuur van Salon blanc, waarbij het boekje een eerste verkenning van de tentoonstellingsruimte vormt. De hoge vensters lopen vanaf de kelder via het gelijkvloers tot boven de eerste etage door. Ze breken de ruimte verticaal open, net zoals de geiser Strokkur op de North Atlantic Ridge het landschap golvend open breekt. De ramen worden langs binnen, buiten en alle kanten afgetast in verschillende kleurtonen. De geiser vormt een uitzicht die zich de ruimte inwerkt.

Ze was ook meteen gefascineerd door het gesloten raam in de buitengevel aan de straatkant (Amsterdamstraat). Deze bestaat nog uit de oorspronkelijke vorm en onderscheidt zich zo van de nieuwe ramen. Hiervoor creëert ze een identieke compositie die ze op de exacte hoogte hangt aan de binnenzijde van de muur. Zo brengt ze terug een uitzicht naar binnen in de ruimte.

Ter plaatse viel haar oog ook op de balustrade voor het zijraam. Het zicht is beschermd (of eerder afgeschermd?) waarbij ze een zijdelings standpunt integreert en spiegelt op het raam aan de voorzijde van het huis. Door het transparante papier heeft het zon- en straatlicht vrij spel om het werk op te lichten. Het blauw lijkt op te borrelen. Boven het kelderluik verwijzen warme texturen naar het aardoppervlak in proces. In de wasbak lijken deze vlakken verder door te lopen.

Credits:

– ‘North Atlantic Ridge in Oostende’, oliepastel op papier (aan de muur, het raam en de vloer beneden)

– ‘Þingvellir’, acryl en papier op papier (onder glasplaten op het tafelblad)

– ‘North Atlantic Ridge in Oostende’, boekje, A5, 20 pagina’s, oliepastel en uitsneden (klik hier om het boekje door te bladeren)

“Books are used as exhibition space. Transparent pages are shaping space. They function as sequels and open up windows to the insides of the ridge and the slow process of a fault line. By turning pages the cyclic changes of the earth in time become visual. I would like to create a paradox between the transparent representation of the landscape and the framework of a space or a book as space. In particular I want to explore this fault line between image and space, representation and environment.” (Karen Vermeren, 2013)

Karen Vermeren started the project North Atlantic Ridge during her stay in Iceland in August 2014. This folded book is made after an exhibition of only four hours in Salon Blanc on October 25, 2014. The ephemeral in situ work is prolonged in the process of screenprinting, each copy showing individual differences. The book opens with an image of a window stretched over two floors of the building. A balustrade protects the view. The plate tectonics tear the levels apart. Silkscreen (29.7×336 cm) folded in leporello (29.7×21 cm), edition of 50, signed (klik hier om de editie door te bladeren)