Duizelend en wankelend: de organische beeldtaal van Joke Raes (°1983, woont en werkt in Gent) is die van het amazonewoud, van de woekerende, wriemelende natuur waarin de mens één soort is te midden van honderdduizenden andere waarbij ze er toch in slaagt om het overzicht te bewaren, alsof ze de facetogen van een libelle heeft geleend om ook in volle vlucht nog precies te weten waar ze zich bevindt.
En ook bij het eerste contact met het oeuvre van Steven Peters Caraballo (°1978, woont en werkt in Hasselt) lijk je omver geblazen te worden. Je denkt meteen te weten wat je ziet, maar bij nader toezien weet je het echter helemaal niet meer, je oorspronkelijke, prille zekerheid verandert in een soort illusionaire wereld. Zijn onderwerpen lijken te wijzen op geluk of nostalgie, maar toch is er die bepaalde logische verwachting die gepaard gaat met een onderhuidse dreiging.