Summer Soirée
In deze zomerse ééndagstentoonstelling aan zee komt het werk van vijf vrouwelijke kunstenaars voor even samen: Tiemke Gauderis, Ellen Schroven, Klaar Sterckx, Caroline Van den Eynden en Sarah Van Marcke. Terwijl elk van hen vanuit andere contexten vertrekt, blijken ze toch iets verbindend te hebben. En dan blijkt het woord ‘afwezigheid’ dat ene te zijn dat bij elk van hen aanwezig is.
Tiemke Gauderis maakt mentale tekeningen in de ruimte, waarbij haar fascinatie voor de gelaagdheid van de waarneming vanuit een bewuste perceptie gestalte krijgt. Met een grote zin voor onthechting en een subtiel spel met perspectief, scherpte, waas, licht en schaduw, zet ze haar waarnemingen om in composities die balanceren tussen tweedimensionele en driedimensionele ruimtes. Haar tekenwerk is een soort ‘work in progress’. De intuïtieve en associatieve verwerking van haar waarnemingen zorgen ervoor dat een tekening op een bepaald moment kan transformeren in een ander werk.
Ellen Schroven werkt momenteel aan een project dat in Parijs werd opgestart en dat gebaseerd is op Georges Perecs boek Tentative d’épuisement d’un lieu parisien: in 1974 installeerde hij zich gedurende drie dagen op Place Saint-Sulpice om alles wat hij rondom zich zag te observeren en te registreren. Het resultaat zijn schijnbaar triviale opsommingen en feiten, die samen een intrigerend beeld vormen van het plein. Exact veertig jaar later, op 18, 19 en 20 oktober 2014, installeerde Schroven zich op hetzelfde plein om een beeldend equivalent te maken van Perecs Tentative. De impressies zijn voorzien van tijdsaanduidingen.
In de tekeningen en sculpturen van Klaar Sterckx komt een soort kwetsbare sterkte naar voor. Ze lijkt de mens – zowel het kind als de volwassene – in een ruimte te willen plaatsen, die er tegelijk aan ontsnapt. En die ruimte kan de herinnering aan het dorp zijn waar ze is opgegroeid, maar even goed het idee ‘dorp’, met een kerk op het plein of in de hoek van de klas. Elke plek krijgt bij Sterckx iets van een poëtische droom waar ook een vleugje pijn of een angstig moment aan verbonden is.
In het werk van Caroline Van den Eynden krijgen herinneringen plaats in de vorm van geënsceneerde ruimten. Ze gebruikt dromen en verlangens als vertrekpunt, niet om ze vast te houden, maar integendeel: om te experimenteren met het tast- en het ontastbare. Haar sculpturen en installaties komen tot stand met een minutieuze handigheid, waarbij ze ambachtelijk te werk gaat met ruwe en kostbare materialen. Het vormelijke resultaat is vergelijkbaar met een model uit een architecturale context. Ze lijken te voldoen aan de architecturale regels, maar wijken er op cruciale punten van af.
Sarah Van Marcke lijkt een mix van humor en melancholie met elkaar te verbinden. Haar foto’s en video’s worden met eenvoudige middelen en zonder trucage geregisseerd in architecturale contexten die haar fascineren. In elke reeks laat ze zich leiden door wat ze ter plaatse ervaart, ontdekt, voelt en zich herinnert. Dat kan de Franse badstad La Grande-Motte zijn met de gebouwen van architect Jean Balladur, maar even goed de leegstaande panden in een drukke winkelstraat in het West-Vlaamse Tielt of de stilte in het klooster in Vaals van Dom Hans van der Laan. Telkens neemt de stilte plaats in tussen de onverwachte en fragiele wendingen in het beeld.