Op zaterdag 9 augustus 2014 is de groepstentoonstelling gebundeld onder de titel ENCLOSURE: hoe kunstenaars in hun werk een opeenstapeling van betekenissen vorm geven, als een matroesjka, een holle houten pop die onderdeel is van een reeks kleinere in elkaar passende poppen. Hoe ze de omgeving ruimte proberen geven. Een plek. Een beeld. Een mens. Ingepakt en uitgepakt. Als een brief of een geschenk. Omhuld, verhuld en onthuld. En waar de randen van de foto of de grenzen van de installatie begin en einde kunnen zijn.

Saar De Buysere prutst, onderzoekt en recupereert oude kaders of verkleurd papier. In haar op het eerste zicht huis-tuin-boom cultuur, werkt ze als een vormgever van een ideale omgeving die streeft naar ontspanning, genot en uitwisseling. Ze zoekt schoonheid op: een mooie dame, bloemen in een  tuin, de reiziger in een berglandschap. Tijdens de tentoonstelling staan een aantal kadertjes lukraak naast, voor en achter elkaar in een aaneenschakeling van tekeningen en wandelingen.

Het oeuvre van Frank Depoorter cirkelt rond het verkennen en aftasten van ‘ruimte’. Zijn beeldend werk vertoont vaak verbanden met architectuur en toegepaste kunst. Het verhoudt zich zowel tot landschappen als tot interieurs, rurale of stedelijke omgevingen, mentale en fysieke ruimtes. In de tentoonstelling krijgen de sculpturen iets van blokjes waar een geconcentreerd landschap in vervat zit, een humus van hout en leder op witte sokkels.

Robert Piccart vult een volle wand in een compositie met verschillende series van fotografisch werk. De series dragen titels als The bathroom, History, Heart of darkness of And the gods must be angry en doen een hele reeks verhaallijnen vermoeden. De zwart-wit foto’s lijken uit hun doosjes te breken en als je goed kijkt, ontdek je ook de fotograaf zelf, verscholen in een vlek, een vage beweging of een zelfbewuste blik.

Lore Rabaut lijkt het plan van een schip als vertrekpunt te hebben genomen voor het maken van een fragiele ruimtelijk object. De maquette wordt evenwel autonoom, staat monumentaal in het midden van de ruimte en doet in het witte lijnenspel beweging vermoeden. Het gebeeldhouwde reliëf componeert die beweging en zit vervat in een witte amandelvorm op een houten structuur. Aanschouwen vanuit de hoogte en dan dichter komen.

De meisjes op de foto’s van Kristof Vrancken zijn verscholen in een landschap. Ze zijn mooi maar lijken opgeslorpt te worden in hun omgeving: hangend aan een tak in een bos, staand voor een gesloten garagepoort, verloren in een stoffig verlaten pand. In de tentoonstelling overvallen de grote beelden ons en kijken ons bevreemdend vertrouwd aan vanuit de hoogte.

Stefan Beyst: “Van zelfportret tot selfie”

Dürer, Rembrandt, Piccart en Mapplethorpe: vier subjectief gekozen zelfportretten uit de geschiedenis van de schilderkunst en de fotografie leren ons iets over de verschuivende blik op het ‘ik’. Wat ooit begon als een demonstratie van technisch meesterschap en zelfonthulling, evolueerde steeds meer naar zelfopvoering en zelfpresentatie, om vandaag te stranden bij de selfie.

‘God hath given you one face and you make yourselves another’
William Shakespeare, Hamlet.